Η μέθοδος, ο εαυτός μας και ο θάνατος : προς μία ερμηνεία του πλατωνικού ευ πράττειν

• Main Author: Αλυσανδράτος, Ιωάννης
• Other Authors: Περδικούρη, Ελένη
• Language: gr
• Published: 2013
• Subjects: Ο εαυτός μας; Θάνατος; Ευ πράττειν; Γνώση; Σωματικότητα; Φιλόσοφοι; Πολιτικοί; 121; Ourselves; Death; Just action; Knowledge; Corporality; Philosophers; Statesmen
• Online Access: http://hdl.handle.net/10889/5726

Ένα κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας ήταν πάντοτε το πρόβλημα της κατάκτησης του εαυτού μας. Πότε είμαι πραγματικά ο εαυτός μου; Ποιο είναι το οντολογικό νόημα της κατάκτησης του εαυτού μας; Αυτό το πρόβλημα έγινε ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται και άλλα προβλήματα με τα οποία χρειάστηκε να καταπιαστούμε: πώς θεμελιώνεται οντολογικά η γνώση και πώς είναι δυνατή η κατάκτησή της; Τι είναι η γνώση; Ποιο είναι το νόημα του χωρισμού της ψυχής από το σώμα; Ποιο είναι το νόημα του θανάτου; Αν στόχος είναι η έξοδος από το σπήλαιο, τότε υπάρχει κάτι που να με υποχρεώνει να επιστρέψω; Τελικά, στέκει αθεμελίωτο το αίτημα της δίκαιης πράξης; Καθώς προσπαθούμε να βρούμε τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, προτείνουμε τις δικές μας προσεγγίσεις σε σημαντικά πλατωνικά ζητήματα: τη σχέση της χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας, το νόημα της σωματικότητας, το νόημα του άλλου, το νόημα της μεθόδου, τη διαφορά και τη σχέση του φιλοσόφου και του πολιτικού. Μέσα από όλα αυτά τα προβλήματα, προσφέρουμε στο τέλος τη δική μας προσέγγιση γύρω από το πλατωνικό νόημα της κατάκτησης του εαυτού μας και ανοίγουμε ένα δρόμο για μία στέρεη προσέγγιση του πλατωνικού ευ πράττειν. Τον τελευταίο λόγο τον έχει ο τίμιος αναγνώστης μας, ο οποίος θα κρίνει την ποιότητα του αποτελέσματος. Εμπνευσμένοι από μία στιγμιαία σκέψη του Πλάτωνα στον Θεαίτητο, αφήνουμε στον επίλογο μία υπόθεση εργασίας: την θεμελίωση μιας ηθικής χωρίς a priori και χωρίς σχετικισμό: τις δύο συμπληγάδες κάθε προσπάθειας ηθικής θεμελίωσης. Και υποστηρίζουμε ότι μία τέτοια θεμελίωση μπορεί να αντληθεί από τη μαρξιστική σκέψη. === A basic problem of philosophy was always the problem of the conquest of ourselves. When am I really myself? What is the ontological meaning of the conquest of ourselves? This problem became the axle around which rotate more platonic problems we had to undertake: how is knowledge ontologically grounded on and how is it possible to acquire it? What is knowledge? What is the meaning of the soul-body separation? What is the meaning of death? If the exit from the cave is the final aim, then is there something that makes me to return? Eventually, is the request of the justice act without ontological foundation? As we are trying to find the answers for all this questions, we offer our one approach on important platonic issues: the relation between the manual and the mental labor, the meaning of corporality, the meaning of the other, the meaning of the method, the difference and the relation between the philosopher and the statesman. Through all this problems, we are finally offering our approach about the platonic meaning of the conquest of ourselves and we are opening a path for a solid understanding of the platonic just act. The last word is on our fair reader, who will judge the quality of the result. Inspired from an instantaneous thought of Plato in Theaetetus, we are offering a working hypothesis: the foundation of an ethic without apriori or relativism: those two symplegades of every attempt for an ethical foundation. And we are claiming that such a foundation can be derived from Marx’s thought.