| Summary: | Farklı dinden olanlarla kurdukları ilişkideki tutumları, Müslümanların en çok önyargıyla karşılanan özelliklerinden biridir. Kimileri onları hoşgörü temsilcisi olarak tanımlarken, kimileri de inanç konusunda farklılığa asla tahammülü olmayan kimse-ler olarak görür. Açıkça söylemek gerekirse, teoride de, pratikte de her iki iddiaya malzeme olabilecek veriler mevcuttur. Önemli olan, bunlardan nasıl bir bütün oluş-turulacağıdır. Kur’an'ın farklı dine mensup kişilere yaklaşım tarzının temelinde, fark-lılığın kabulü ve buna bağlı olarak hayata dair tutumunu bireyin kendi özgür irade-siyle değiştirmesi için gerekli zemini hazırlama yatar.
Güzel ve etkileyici üslupla dini anlatma, kutsalına hakaret etmeme, adalet-ten sapmama gibi ilkeler, ilişkinin normal zamanlarına dair esaslardandır. Ancak Kur’an’ın bağlılarına farklı inanç sahipleri konusunda çizdiği ufkun kıymeti, özellikle kriz zamanlarında uygulamaya konulacak ilkelerle barizleşmektedir. Savaşın en ha-raretli zamanında inanmayan birine eman verip yanına almayı ve o durumda bile dini anlatmak için fırsat yaratmayı emreden ayet, "koruma" refleksinin gücünü gösterir. Anlaşmayı ihlal eden bir grubu bile arkadan vurmayıp, önce anlaşmayı bozduğunu açıkça bildirme zorunluluğu ise, her durumda dürüst ve ilkeli davranma görevinin Müslümana yüklenmiş olmasının neticesidir.
|
|---|
