بررسی ارتباط بین توان بالقوه انگیزش و مسیر پیشرفت شغلی در کاردرمانی

• Main Authors: نرگس قمری, مهدی رصافیانی, محبوبه قمری, فاطمه قمری, فرزانه یزدانی
• Format: Article
• Language: fas
• Published: Shahid Beheshti University of Medical Sciences 2016-07-01
• Series: Ṭibb-i Tavānbakhshī
• Subjects: توان بالقوه انگیزش; مسیر پیشرفت شغلی; کاردرمانی
• Online Access: http://medrehab.sbmu.ac.ir/pdf_1100187_0e91050fafbe1a460dbc5d21e412c2e7.html
• ISSN: 2251-8401; 2252-0414

مقدمه و اهداف مسیر پیشرفت شغلی مجموعه متوالی نگرش ها و رفتارهای فرد در زمینه فعالیت ها و تجربه های مربوط به کار می باشد. برای پیمودن مسیر پیشرفت شغلی، افراد به عوامل انگیزشی نیاز دارند که بتواند انگیزه کافی را در آنها ایجاد کند. بنابراین شناسایی عوامل انگیزشی یک حرفه و مسیر پیشرفت شغلی آن دارای اهمیت می باشد. بنابراین مطالعه حاضر برای بررسی ارتباط بین توان بالقوه انگیزش و مسیر پیشرفت شغلی در حرفه کاردرمانی صورت گرفت. مواد و روش ها روش مطالعه حاضر بصورت توصیفی مقطعی بوده و 105 کاردرمانگر مشغول به کار بالینی در آن شرکت نمودند. برای بررسی توان بالقوه انگیزش حرفه کاردرمانی، از پرسشنامه معتبر ویژگیهای شغل طراحی شده توسط جان واگنر و برای بررسی مسیر پیشرفت شغلی از پرسشنامه معتبر ارزیابی مسیر پیشرفت شغلی طراحی شده توسط تی جی. دلانگ استفاده گردید. داده ها با استفاده از برنامه SPSS نسخه 19 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نتایج مطالعه نشان داد که در حرفه کاردرمانی به ترتیب نیاز به اهمیت، استقلال، تنوع، هویت و بازخورد در بین افراد شرکت کننده تامین شده است. از بین ابعاد مسیر پیشرفت شغلی به ترتیب بعد خلاقیت دارای بیشترین اهمیت و ابعاد خدمت، شایستگی فنی، استقلال کاری، امنیت، شایستگی مدیریتی، تنوع و تعیین هویت در درجه بعدی اهمیت می باشند. بعلاوه توان بالقوه انگیزش تنها با بعد صلاحیت مدیریتی دارای همبستگی معنادار بود. نتیجه گیری مطالعه حاضر نشان داد که کاردرمانگران شرکت کننده، اهمیت زیادی به ارایه خدمت به مراجعین خود با بکارگیری خلاقیت در نوع خدمات و بهره گیری از مهارت فنی و تخصصی خود می دهند و اینها را مهمترین عامل در مسیر رشد شغلی خود تلقی می کنند.