سرعت هدایت اعصاب محیطی حسی و حرکتی در بیماران دیابتی ارجاعی به کلینیک الکترودیاگنوز

• Main Authors: Saeid Khosrawi, Shila Haghighat, Eiman Shayegannia
• Format: Article
• Language: fas
• Published: Vesnu Publications 2011-04-01
• Series: مجله دانشکده پزشکی اصفهان
• Subjects: Diabetes Mellitus; Peripheral Neuropathy; Electroneurography
• Online Access: http://jims.mui.ac.ir/index.php/jims/article/view/643
• ISSN: 1027-7595; 1735-854X

مقدمه: دیابت شایع‌ترین بیماری غدد درون‌ریز و شایع‌ترین علت پلی نوروپاتی محیطی است. معاینه‌ی بالینی و الکترونوروگرافی ارزش بسیاری در تشخیص زودرس و جلوگیری از عوارض ناتوان‌کننده‌ی نوروپاتی دارند. هدف از این مطالعه بررسی یافته‌های الکترونوروگرافی در بیماران دیابتی بود. روش‌ها: مطالعه‌ی توصیفی- تحلیلی حاضر بر روی 103 بیمار دیابتی که جهت انجام تست‌های الکترونوروگرافی به یک کلینیک خصوصی مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. همه‌ی بیماران تحت معاینه‌ی نورولوژیک و الکترونوروگرافی سه عصب حرکتی مدیان، پرونئال عمقی و تیبیال و سه عصب حسی مدیان، پرونئال سطحی و سورال قرارگرفتند. در هر عصب سرعت هدایت عصب، تأخیر انتهایی و ارتفاع موج اندازه‌گیری شد. رفلکس H در هر دو پا در عضله‌ی سولئوس اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: 30 نفر از افراد تحت مطالعه مبتلا به دیابت نوع I و 73 نفر مبتلا به نوع II بودند. 82 نفر  مبتلا به نوروپاتی محیطی بودند. با افزایش مدت زمان بیماری، میزان بروز نوروپاتی نیز افزایش داشت. بیشترین شکایت بیماران احساس خواب‌رفتگی و گزگز شدن اندام‌ها (72 درصد) و بیشترین یافته‌ی بالینی کاهش رفلکس مچ پا (94 درصد) و حساس‌ترین پارامتر تشخیصی غیرطبیعی بودن رفلکس H (در 6/92 درصد) بود. به طور کلی پارامتر ارتفاع نسبت به تأخیر انتهایی حساسیت بیشتری داشت. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این مطالعه، تست‌های الکترونوروگرافی به خصوص پارامترهای سرعت هدایت عصبی شاخص‌های با ارزشی در تشخیص نوروپاتی دیابتی هستند. واژگان کلیدی: دیابت، نوروپاتی محیطی، الكترونوروگرافی.