Kolistość rozumienia a dwoistość poznania, czyli po co Heideggerowi Kant

• Main Author: Magdalena Hoły-Łuczaj
• Format: Article
• Language: deu
• Published: Institute of Philosophy of the Jagiellonian University 2012-12-01
• Series: The Polish Journal of Aesthetics
• Online Access: https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&ved=2ahUKEwjEjeDcmpTuAhXQuaQKHXOWDyUQFjABegQIBRAC&url=http%3A%2F%2Facademic-journals.eu%2Fpl%2Fdownload%3Fpath%3D%252Fuploads%252FZm9sZGVycHVibWVkaWEx%252Fdocuments%252F9-eik-m.-holy-uczaj.pdf&usg=AOvVaw2Efezw8l9CirIPU1w_tP9y

Celem artykułu jest pokazanie, że sformułowana przez Immanuela Kanta dystynkcja samorzutności i receptywności poznania jako jego dwóch nierozłącznych aspektów stanowi jeden z najważniejszych motywów w Heideggerowskiej recepcji filozofii autora Krytyki czystego rozumu. Pozwala ona Heideggerowi na wyrażenie zasady kolistości rozumienia. Martin Heidegger, opierając się na Kantowskiej koncepcji poznania, pokazuje, że człowiek jako jestestwo (Dasein), aby móc dostrzec (odebrać) bycie (Sein) w bytach (Seiende), musi nakierować się na byty jako „to, co będące” (seiende), co czyni na podstawie własnego bycia. Na ten właśnie wątek wskazuje prezentowana w artykule analiza wykładu Kant a problem metafizyki (1929) oraz Pytania o rzecz. Przyczynku do Kantowskiej nauki o zasadach transcendentalnych (1935).