اندازه گیری سطح فیبرینوژن در بیماران مبتلا به ترومای لگن

• Main Authors: Mehrdad Esmailian, Davood Mohammadi, Mehdi Nasr Esfahani, Majid Zamani
• Format: Article
• Language: English
• Published: Shahid Beheshti University of Medical Sciences 2017-10-01
• Series: طب اورژانس ایران
• Online Access: https://journals.sbmu.ac.ir/iranjem/article/view/18586

شکستگی لگن بعد از ترومای سر شایع ترین علت مرگ در بیماران ترومایی می باشد و علت اصلی مرگ در این بیماران، خون ریزی و شوک هیپو ولمیک ناشی از آن است. تشخیص و درمان سریع و مناسب، می تواند در بهبود پیامد نهایی این گونه بیماران تاثیر گذار باشد. درمان اصلی شامل فیکس کردن لگن و احیائ همودینامیک بیمار با استفاده از مایعات ایزوتونیک و فراورده های خونی تا فراهم شدن شرایط لازم برای عمل جراحی یا آنژیوگرافی است. یافته‌های جدید نشان می‌دهند که فیبرینوژن نقشی حیاتی در دستیابی و نگهداری هموستاز، به ویژه در بیمارانی که به میزان قابل ملاحظه‌ای خون از دست داده اند، دارد. به نظر می‌رسد غلظت فیبرینوژن پلاسما که یک گلیکوپروتئین کلیدی در آبشار انعقادی است، به طور مستقل با خونریزی مرتبط باشد و انفوزیون پروفیلاکسی کنستانترة فیبرینوژن باعث کاهش خونریزی شود. سطح فیبرینوژن به عنوان یک عامل تعیین کننده در پیشگویی مرگ و میر 28 روزه بیماران مبتلا به خونریزی شدید ترماتیک معرفی شده است. تزریق کنستانتره فیبرینوژن در مقایسه با FFP نتایج بهتری در بهبود پیامد و کاهش نیاز به سایر اجزای خونی داشته و موجب افزایش احتمال بقا بدون افزایش ریسک ترومبو آمبولی وریدی شده است. مطالعه ای در سال 2015 نشان داد که 2/19 درصد از بیماران دچار خونریزی شدید ناشی از تروما دارای فیبرینوژن زیر 2 گرم در لیتر بوده اند. نویسندگان این نامه 60 بیمار مبتلا به شکستگی تروماتیک لگن با میانگین سنی 30/20 ± 12/51 سال (85 – 11) را مورد بررسی قرار دادند (30/58 درصد مرد). 42 (0/70 درصد) مورد با شکستگی راموس یک یا دو طرفه، 17 (3/28 درصد) مورد با شکستگی بال ایلیاک و یک (7/1 درصد) مورد با شکستگی استابولوم مراجعه کرده بودند. 7/16 درصد بیماران هموگلوبین زیر 10 میلی گرم در دسی لیتر و 7/21 درصد فشار خون سیستولیک زیر 90 میلی مترجیوه در بدو ورود به بخش اورژانس داشتند. میانگین سطح خونی فیبرینوژن در این گروه از بیماران 24/40 ± 85/261 (368-200) میلی گرم در دسی لیتر بود. به عبارتی با توجه به رنج نرمال تعریف شده برای کیت مورد استفاده برای مطالعه (شرکت مهسا یاران) هیچ یک از بیماران در محدوده هیپوفیبرینوژنمی (زیر 200 میلی گرم در دسی لیتر) قرار نداشتند. به نظر می رسد شاید متغییر هایی نظیر شدت تروما، ویژگی های نژادی، بیماریهای زمینه ای، شدت خونریزی، نوع شکستگی و ... نیز در میزان فیبرینوژن پلاسما و کاهش آن به دنبال خونریزی تاثیر گذار باشند. در هر صورت اظهار نظر نهایی در مورد تاثیرات تزریق فیبرینوژن به جای فراورده هایی نظیر FFP نیازمند مطالعات بیشتر و دقیق تر با در نظر گرفتن سایر متغییر های تاثیر گذار در پیامد این گونه بیماران دارد. با این حال با توجه به مطالعات تایید کننده نقش فیبرینوژن در بهبود پیامد بیماران با خونریزی شدید، به نظر می رسد اندازه گیری سطح پلاسمایی فیبرینوژن و تزریق آن برای بیماران مبتلا به هیپوفیرینوژنمی، راهکار عاقلانه ای در مدیریت این گونه بیماران باشد.