The practice of religious leaders in confronting the corporal punishment of children

• Main Authors: Shahla Pakdaman, Parisa Pouralamdari, Faezeh Peimanpak
• Format: Article
• Language: English
• Published: Mofid University 2012-04-01
• Series: حقوق بشر
• Subjects: child cultivation practice; religious leaders; Corporal Punishment; Children
• Online Access: http://humanrights.mofidu.ac.ir/article_17925_4ef25cfb1e7cb28399c5e2f78d74a99c.pdf
• ISSN: 2423-6489; 2538-6360

Reviewing the practice of the religious leaders, including the prophet of Islam (PBUH) and the infallible Imams, show that their system of child rearing is taken from a divine system targets the absolute perfection. Therefore, the maturity and development of an individual is addressed, always focusing on prevention prior to cure. In child rearing, Islam adopts an approach which puts affection, love and advice together with tolerance and caution at the center. Therefore, punishment is not a priority but as an instrument which may be used when kindness and affection fail to develop appropriate habits. In Islamic cultivation, going to extremes is not favored and only this way can we cultivate balanced individuals with all their potentials and capacities being full-fledged and their body, soul, intellect functioning in harmony. Although, in Islamic law and jurisprudence, the corporal punishment of children is allowed on the condition that their body does not turn red, black or bruised and it is only for the purpose of disciplining children. However, the violence of parents against children is disapproved and it is considered to be detrimental to their proper cultivation and guidance. Parents are persuaded to treat their children kindly, tenderly and caressingly. مطالعه سیره تربیتی پیشوایان دینی از جمله پیامبر اسلام۹ و امامان معصوم نشان می‌دهد که نظام تربیتی آنان برگرفته از تربیت الهی است که به کمال مطلق توجه دارد، لذا همواره رشد فرد را در نظر می‌گیرد و همواره بر پیشگیری پیش از درمان تأکید می‌کند. روش اسلام در تربیت کودک، محبت، پند و نصیحت توأم با مدارا و احتیاط یعنی جذب است که باید در عین حال دلنشین و مؤثر باشد. بنابراین تنبیه و مجازات نخستین عامل تربیتی در اسلام نیست، بلکه ابزاری است که در صورت سودمند واقع نشدن رفق و محبت در ایجاد عادات خوب به کار می‌آید. در تربیت اسلامی‌‌زیاده‌روی دیده نمی‌شود و فقط از این راه می‌توان افرادی معتدل را تربیت کرد؛ به طوری که تمام قوای او اشباع و تعدیل شوند و جسم و روح و عقل، هماهنگ باشند. در دیدگاه حقوق و فقه اسلامی، گر چه تنبیه ‌بدنی کودک توسط والدین، در حدی که موجب سرخی، سیاهی و کبودی بدن نگشته و آن هم در راستای تربیت و هدایت آن فی‌الجمله جایز دانسته شده است؛ اما در عین حال، خشونت والدین علیه کودک را مذموم دانسته و آن ‌را مضر به تربیت و هدایت فرزند می‌داند. در مقابل والدین را تشویق و ترغیب به مهر و محبت و نوازش کودک می‌نماید.