Protection against Religious Hatred under the UN ICCPR and the European Convention System

• Main Authors: Jeroen Temperman, Joseph Powderly
• Format: Article
• Language: English
• Published: Mofid University 2015-11-01
• Series: حقوق بشر
• Online Access: http://humanrights.mofidu.ac.ir/article_23675_3a4054f5147df4f4d8ef28e8651e7fb7.pdf

This paper will explore the exact relation between the right to freedom of expression and the prohibition of religious hatred that constitutes incitement to discrimination, hostility or violence. Considering the precise formulations of the substantive human rights norms of the International Covenant on Civil and Political Rights (Part III of the treaty: articles 6–27), one could argue that the prohibition of religious hatred that constitutes incitement to discrimination, hostility or violence is the ‘odd-one-out’ in as far as this norm: (i) does not provide the individual with a clear right (it does specify the duty bearer: the state; however, this clause does not identify a right holder); (ii) if anything, actually constitutes a limit on another substantive human rights norm: the right to freedom of expression. The principal objective of this paper is to present a critical analysis of and to provide workable benchmarks and guidelines on the interplay between these two norms. In the context of the interrelatedness of the two norms it has been argued that the prohibition of advocacy of religious hatred should be interpreted as a restriction on the right to freedom of expression in a way that is consistent with the grounds for limitation that are listed by the provision on freedom of expression itself. That is to say, the prohibition of advocacy of religious hatred as a possible limit on free expression needs to be prescribed by law and applying this restriction must be necessary to uphold the fundamental rights of others (i.e. religious minorities, in the present context). Though this sheds some light on the relation between the two rights, many related issues are still to be resolved. Questions that will be addressed in this paper include: What is the legal threshold for determining whether a discriminatory speech or a speech that advances certain stereotypes constitutes religious hate speech?; Can an attack on a religious doctrine be so severe as to merit state interference, i.e. can an attack on religions (rather than on religious believers) amount to hate speech?; and how to draw the line between expressions about religious doctrine or ideology on the one hand and religious believers on the other?; What is the legal relevance of the position or function of the person behind the speech or publication (e.g. are there different thresholds for politicians, civilians, artists, etc.)?; What is the legal relevance of the type of media (which can range from internet blogs, to propaganda or quasi docu-type films broadcasted on the television or posted on the internet, to written materials) used when it comes to assessing hateful speech or publications? Is the ‘state of society’ legally relevant in determining the threshold for hate speech? (e.g. is there a different legal threshold in so-called genocidal societies and post-genocidal societies); What does the prohibition of advocacy of religious hatred mean in terms of state obligations?; how to transpose this norm into an adequate domestic anti-hate speech Act?; at what exact stage does the state need to interfere with the right to freedom of expression (i.e. is censorship ever merited or should the prohibition of hate speech solely translate into legal repercussions after the fact, that is, in reaction to illegal speech or publications)? The proposed output of the paper is a comprehensive principles model on the interplay between the right to freedom of expression and the prohibition of religious hatred that constitutes incitement to discrimination, hostility or violence, taking into account the relevant international human rights norms and jurisprudence surrounding the issue of hate speech. این مقاله بررسی جامعی است از رابطه بین آزادی بیان و ممنوعیت دین‌ستیزی که معمولا خود را به صورت تبعیض دینی، عداوت و یا خشونت دینی به ظهور می‌رساند. با دقت در چگونگی تدوین هنجارهای حقوق بشری ماهوی در میثاق بین‌الملل حقوق سیاسی و مدنی (قسمت سوم این پیمان ماده‌های 6 تا 27) این‌گونه می‌توان استدلال کرد که منع دین‌ستیزی که شامل تبعیض، عداوت و یا خشونت دینی می‌باشد، یک مورد غیرعادی در این میثاق محسوب می‌شود چرا که این هنجار: 1. حق واضحی را برای فرد قائل نمی‌شود (البته وظیفه مسئولین یعنی دولت‌ها را تعیین می‌کند اما ذی حق را مشخص نمی‌کند)؛ 2. واقعیت این‌است که این خنجار محدودیتی برای یک حق بشری مهم دیگر ایجاد می‌کند و آن حق آزادی بیان است. هدف اصلی این مقاله ارائه تحلیلی انتقادی از ارتباط بین این دو حق و ارایه دستورالعمل‌های کاربردی در بیان ارتباط بین آن دو می‌باشد. در زمینه ارتباط بین این دو حق، این‌طور بحث شده‌است که منع دین‌ستیزی را باید در واقع محدودیتی برای آزادی بیان تلقی کرد؛ چرا که ماهیت این محدودیت با موارد لیست شده در مفاد ذیل آزادی بیان از یک جنس می‌باشد. به‌عبارت دبگر ممنوعیت دین‌ستیزی که محدودیتی برای آزادی بیان محسوب میشود فقط در صورتی صحیح است که توسط قانون و فقط بمنظور حفظ حقوق اساسی دیگران (همانند اقلیت‌های مذهبی) صورت پذیرد. اگرچه این مسئله تا حدی رابطه بین این دو حق را روشنتر می‌کند، اما هنوز بسیاری از مسایل نیاز به توضیح دارد. ازجمله این مسایل که این مقاله به بحث آن خواهد پرداخت عبارتند از: آستانه حقوقی برای آن‌که یک سخنِ تبغیض‌آمیز را یک سخنرانی دین‌ستیز به شمار آوریم، چیست؟ آیا حمله به یک آیین مذهبی می‌تواند آنقدر شدید باشد که بتواند دخالت دولتی را توجیه کند؟ به‌عبارت دیگر آیا حمله به ادیان (نه پیروان ادیان) در واقع همان سخنرانی دین ستیزانه‌است؟ و چگونه می‌توان بین نطق‌های دین ستیزانه از یک سو و پیروان آن مذهب از سوی دیگر تفاوت قائل شد؟ آیا موقعیت شخصی که این نطق یا نوشته‌ی دین ستیزانه را انجام داده‌است از لحاظ حقوقی اثر گذار‌است؟ (برای مثال آیا باید آستانه مختلفی برای سیاستمداران، شهروندان، هنرمندان و ... در این مورد قائل شد؟) آیا نوع رسانه‌ای که مورد استفاده قرار گرفته از نظر حقوقی اثر گذار‌است؟ (همانند اینترنت وبلاک‌های شخصی؛ تبلیغات، فیلم‌های نیمه مستندی که از تلویزیون پخش می‌شود یا در فضای مجازی قرار می‌گیرد و یا نوشته جات). معنای منع دین‌ستیزی از نقطه نظر وظایف دولتی چه می‌تواند باشد؟ جایگاه این ممنوعیت در قانون دولت مبنی بر منع سخنرانی‌های تنفرآمبز کجاست. دقیقا در چه مرحله‌ای دولت باید جلوی آزادی بیان را بگیرد. (برای مثال آیا سانسور کردن، هیچ‌گاه توجیه پذیر است و یا اینکه آیا منع نطق‌های اهانت‌آمیزباید فقط بعد از وقوع آن و محدود به عواقب حقوقی منجر باشد و به عبارت دیگر فقط باید واکنشی باشد نسبت به نطق‌ها و نوشته‌های غیر قانونی؟ خروجی این مقاله با در نظر گرفتن معیارهای حقوق بشری بین‌المللی و مسائل حقوقی مرتبط با سخنرانی‌های اهانت‌آمیز مدلی جامع و اصولی‌است در بیان رابطه بین حق آزادی بیان و منع نطق‌های اهانت‌آمیز که به صورت تبعیض دینی، عداوت و یا خشونت دینی به ظهور می‌رساند.