| Summary: | Artykuł oparty jest na materiale badawczym zebranym w ramach wywiadów etnograficznych (jakościowych, biograficznych) przeprowadzonych w ramach międzynarodowego projektu CRUSEV. Autor przedstawia analizę fragmentów zebranych wywiadów pod kątem języka, jakim posługują się rozmówcy, aby odtworzyć swoje wspomnienia z okresu PRL, kiedy homoseksualność stanowiła temat tabu nieporuszany w debacie publicznej. Opierając się na analizie wybranych wypowiedzi, autor skupia się na kilku wybranych kwestiach: samoidentyfikacji rozmówców, kwestii coming outu przed rodziną oraz specyficznego „żargonu” czy też „różowego języka” używanego w społecznościach homoseksualnych w dużych miastach Polski. Autor dowodzi, że sposób budowania narracji o swoim życiu (m.in. aluzyjność, żartobliwość języka) ujawnia nie tylko specyfikę homoseksualnego życia w PRL, ale w równej mierze pokazuje odmienne strategie konstruowania przedemancypacyjnej tożsamości gejowskiej.
|
|---|
